Κανόνες τονισμού Στη γραφή της νέας ελληνικής γλώσσας για τον τονισμό των λέξεων χρησιμοποιείται ένα τονικό σημάδι, ο τόνος. Τόνο παίρνουν οι λέξεις που γράφονται με πεζά γράμματα (μικρά) και έχουν περισσότερες από μία συλλαβές, δηλαδή οι δισύλλαβες, οι τρισύλλαβες και οι πολυσύλλαβες. Παραδείγματα: δισύλλαβες: γερός, γέρος, τρισύλλαβες: ταραχή, χαλάζι, τράπεζα πολυσύλλαβες: σκυλοτροφή, τραπεζαρία χρησιμότητα. Σημείωση: Όταν μια λέξη τονίζεται στη λήγουσα, λέγεται οξύτονη (γερός)· όταν τονίζεται στην παραλήγουσα, λέγεται παροξύτονη (γέρος)· όταν τονίζεται στην προπαραλήγουσα, λέγεται προπαροξύτονη (καλόγερος) Πού τοποθετείται ο τόνος; Ο τόνος τοποθετείται πάνω από φωνήεν. Όταν μια λέξη τονίζεται στην αρχική συλλαβή και γράφεται με αρχικό κεφαλαίο γράμμα, ο τόνος μπαίνει αριστερά του γράμματος, π.χ. Έρχομαι. Όταν μια λέξη τονίζεται σε πεζό (μικρό) γράμμα, ο τόνος μπαίνει πάνω από το γράμμα, π.χ. έρχομαι. Όταν τονίζεται συλλαβή με δίψηφο φωνήεν, ο τόνος μπαίνει πάνω από το δεύτερο φωνήεν, π.χ. καίγομαι, λείπω, αθροίζω, σούπα. Το ίδιο ισχύει για τις ακολουθίες αυ και ευ, π.χ. αύριο, εύχομαι. Από τις μονοσύλλαβες λέξεις τόνο παίρνουν: 1. Ο διαζευκτικός σύνδεσμος ή Παράδειγμα: ή εγώ ή εσύ! 2. Τα ερωτηματικά επιρρήματα πώς και πού. Παραδείγματα: Πώς είσαι; Πού πας;