Οι Βυζαντινοί ενδιαφέρονταν για τα γράμματα και τη μόρφωση. Στην Κωνσταντινούπολη λειτουργούσαν απλά βασικά σχολεία, ανώτερες σχολές, όπως το Πανδιδακτήριο, και ανώτατες σχολές. Τέτοιες σχολές υπήρχαν στην Αθήνα, στην Αλεξάνδρεια, στην Αντιόχεια και σε πολλές μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας.
Οι σχολές πρόσφεραν κοινωνική και θεολογική μόρφωση. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος και ο Πατριάρχης Σέργιος δημιούργησαν εκκλησιαστικές σχολές. Σκοποί αυτών των σχολών ήταν να εκπαιδεύσουν εκκλησιαστικά στελέχη. Τα εκκλησιαστικά σχολεία δε λειτουργούσαν την περίοδο της εικονομαχίας.
Ο Πατριάρχης Φώτιος και άλλοι κληρικοί συνδύασαν την κρατική και την εκκλησιαστική παιδεία και δίδασκαν αρχαίους Ελληνες συγγραφείς παράλληλα με τπ χριστιανική Βίβλο. Στις ανώτερες σχολές διδάσκονταν αριθμητική, γεωμετρία, αστρονομία, φιλοσοφία, μουσική, ρητορική και νομικά. Επίσης, διδάσκονταν και ξένες γλώσσες.
Κάθε ανώτερη σχολή είχε βιβλιοθήκη με χειρόγραφα βιβλία και εργαστήρια, όπου αντιγράφονταν τα βιβλία. Οι γυναίκες μόνο των πλούσιων οικογενειών μπορούσαν να μορφωθούν στο σπίτι από δασκάλους, οι υπόλοιπες δεν είχαν δικαίωμα να φοιτήσουν στις σχολές.
Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι αλλά και πολλά χειρόγραφα μεταφέρθηκαν στην Ιταλία.
